4.000 προ Χριστού:
Ο σωματώδης άνδρας έσυρε την τροφή του μέχρι τη σπηλιά που αποτελούσε το σπίτι της φυλής. Καθώς ο ήλιος έδυε, οι σύντροφοί του ασχολήθηκαν με τις νυχτερινές τους δραστηριότητες: Ένας ακόνιζε τα βέλη, κάποιος άλλος χτυπούσε μια πλατιά πέτρα μεταμορφώνοντάς τη σε εργαλείο κοπής, μια γυναίκα καλλιτεχνούσε το κόσμημα του κεφαλιού της φτιαγμένο από οστά θηράματος και μια νεότερη σκάλιζε στο βράχο της σπηλιάς παραστάσεις της καθημερινής ζωής χωρίς να φαντάζεται ότι έξι χιλιάδες χρόνια αργότερα οι αρχαιολόγοι θα τα ανακάλυπταν σε μια περιοχή που ονομάζεται Λουτρά Πέλλας.
500 προ Χριστού:
Ήταν μια μέρα με πολλά καθήκοντα για την αρχόντισσα. Έπρεπε να οργανώσει τις θυσίες στο Ναό προς τιμήν της Θεάς Δήμητρας για να τους φέρει πλούσια σοδειά. Να ετοιμάσει τα κτερίσματα του τάφου που θα υποδεχόταν τη σωρό του ηλικιωμένου ιερέα. Να προμηθευτεί από την Αγορά τα έλαια και τα αγγεία που θα χρησιμοποιούσε. Θεώρησε όμως τον εαυτό της τυχερό που είχε τη δυνατότητα να απολαμβάνει μετά από όλες τις δραστηριότητες την πολυτέλεια ενός ανακτόρου. Το σπίτι της ήταν το μόνο στην Πέλλα που διέθετε τις ωραιότερες παραστάσεις ψηφιδωτών. Αν άφηνε το μυαλό της να ταξιδέψει στο μέλλον όσο το σώμα της χαλάρωνε στη μεγάλη πισίνα, τότε θα αισθανόταν περήφανη που μερικές χιλιάδες χρόνια αργότερα, όλος ο κόσμος θα μιλούσε για τα περίφημα ψηφιδωτά της.
Λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά, το πλήθος μιας πόλης πανηγύριζε. Ο βασιλιάς Φίλιππος Β΄, ο μεγάλος κατακτητής είχε αποφασίσει να μεταφέρει την πρωτεύουσα του Μακεδονικού βασιλείου στην πόλη τους. Ο λαός θα παραμιλούσε με την ομορφιά και τη δύναμη αυτής της νέας πρωτεύουσας που θα ονομαζόταν Έδεσσα, η πόλη των υδάτων.
1.400 μετά Χριστόν:
Ο κεχαγιάς έτριψε το μούσι του αναλογιζόμενος τα κέρδη που είχε αποκομίσει τα τελευταία χρόνια από την ανάπτυξη των Γιαννιτσών. Όταν πρωτοεγκαταστάθηκαν εδώ ως άποικοι δεν μπορούσαν να διανοηθούν το χρυσάφι που θα έμπαινε στις τσέπες τους από τις εμπορικές συναλλαγές. Η πόλη εξελίχθηκε σε οικονομικό και διοικητικό κέντρο της περιοχής. Η στρατηγική της θέση καθόρισε την εξέλιξή της. Ο ίδιος ο σεϊχης τη χαρακτήρισε Ιερή πόλη και διέταξε να θάβονται εκεί οι επιφανείς Τούρκοι. Μάλιστα χρησιμοποίησε τα καλύτερα υλικά που τα έφερε από τους αρχαίους τάφους της Πέλλας. Τώρα, το βλέμμα του κεχαγιά καρφώθηκε στο νέο απόκτημα της πόλης. Τον Πύργο του ρολογιού. Είχε ύψος 25 μέτρων, μαρμάρινες διακοσμήσεις και μικρά παραθυράκια περιμετρικά, που επέτρεπαν τον έλεγχο όλης της περιοχής. Αποτελούσε έναν νεωτερισμό για τα βαλκάνια –ο πρώτος Πύργος που κατασκευάστηκε.
1942 μετά Χριστόν:
Του ανέθεσαν ένα αξιόλογο έργο. Το σχεδιασμό αρχιτεκτονικής μελέτης περιγύρου ενός από τους πιο όμορφους καταρράκτες που είχε δει ποτέ. Με τα μάτια της φαντασίας του ο αρχιτέκτονας είδε πίσω από τα αγριόχορτα ανθισμένους κήπους, γύρω από τη λιμνούλα που σχημάτιζε το νερό πέφτοντας με δύναμη από ύψος 70 μέτρων ξύλινους φράκτες, μικρές γέφυρες και χώρους αναψυχής. Θα συμπλήρωνε το θαύμα της φύσης με μικρότερα δικά του για να ολοκληρώσει την εικόνα. Θα δημιουργούσε σκαλοπάτια για να επισκέπτονται τη σπηλιά πίσω από τον καταρράκτη έχοντας μπροστά τους την υδάτινη κουρτίνα. Τα κατάφερε. Όλοι μιλούσαν για το έργο του, το συμπλήρωσαν και κατέστησαν το όραμά του για τον καταρράκτη Κάρανο της Έδεσσας, πραγματικότητα.
2007 μετά Χριστόν:
Ήταν έξι άτομα μέσα στη φυσική πισίνα των λουτρών. Το νερό ανέβλυζε από το βράχο και έπεφτε πάνω στην πλάτη τους καυτό. Οι υδρατμοί είχαν πλημμυρίσει την ατμόσφαιρα δίνοντας μια όψη ονειρική. Δεν είχαν σταματήσει να μαλώνουν για το ποιος είχε πρώτος την ιδέα για Σαββατοκύριακο στα Λουτρά Αριδαίας. Ούτε όταν προσπαθούσαν να κρατηθούν πάνω στα άλογα κάνοντας ιππασία πριν από δύο ώρες. Ούτε καν όταν η πεζοπορία στο Καϊμακτσαλαν τους έκοψε την ανάσα με την ομορφιά αλλά κυρίως με την ανάβαση.
Οι δύο εκ των έξι ήταν πιστοί οπαδοί του «ζειν επικινδύνως» και αντάλλασσαν εμπειρίες από τις προηγούμενες επισκέψεις τους στο νομό. Οι ιστορίες για την υπέροχη θέα από ψηλά κάνοντας αιωρόπτερο στην Παναγίτσα και την άγρια κατάβαση κάνοντας rafting στη Μογλενίτσα τράβηξαν σε μάκρος.
Το ζευγάρι της παρέας απορροφήθηκε στις αναμνήσεις μιας ρομαντικής βαρκάδας στο Λουδία. Σκέφτηκαν ταυτόχρονα ότι η Πέλλα ήταν εξαιρετική ιδέα για ένα τρυφερό Σαββατοκύριακο αλλά καλύτερα μόνοι τους παρά ξανά με την ίδια θορυβώδη παρέα.
Για τους υπόλοιπους, η όποια δραστηριότητα ήταν αγγαρεία. Τι πιο ωραίο από το να απολαμβάνει κανείς τη θέα του Πάικου και να γεύεται εξωτικά εδέσματα όπως ομελέτα από αυγά στρουθοκαμήλου και να βυθίζεται μετά στα ζεστά νερά των ιαματικών λουτρών.
Αν δυσκολευτεί κάποιος να συνδέσει το μακρινό παρελθόν με το μέλλον υπάρχουν πολύ απλά πράγματα για να το καταφέρει:
- Να περπατήσει στα ίδια μονοπάτια που πρωτοπερπάτησε ο Μέγας Αλέξανδρος.
- Να γνωρίσει την ίδια Πέλλα που είναι η πρωτεύουσα του νομού από το 30 προ Χριστού.
- Να αφεθεί στη μαγεία των ίδιων νερών που δρόσιζαν τους νεολιθικούς προγόνους μας.
)
)
)
)
)
)
)